Ook kampioenschappen en bijna kampioenschappen met een promotie naar een hogere klasse en - misschien nog wel mooier - het voorkomen van een degradatie naar een lagere klasse na een teleurstellend seizoen door de promotie-degradatiewedstrijden winnend af te sluiten. Werd zo'n seizoen toch nog positief afgesloten.
Maar, maar, maar…, dit alles valt in het niet bij wat er zaterdagmiddag 25 mei 2019 gebeurde.
Al voordat de competitie in de derde klasse C van start ging, gonsde het over deze laatste speeldag. Die 25ste mei. Beoogde titelkandidaten Be Quick, LTC, Loppersum en Zuidhorn tegen elkaar; Haren tegen Assen en Zuidhorn tegen Loppersum. Maar iedereen weet dat het meestal anders loopt aan het einde van voetbalcompetities. Dat het dan allang beslist is. Vaak door een 'derde hond'. Groen Geel bijvoorbeeld in ons geval. Die waren ook behoorlijk op oorlogssterkte met diverse aanwinsten vol rijke voetbalverledens. En ook deze keer leek het niet al te spannend te worden. Die derde hond was afgevallen, vooral door eigen toedoen. Be Quick ook, al hadden die wel de eerste periode binnengehaald. De echte spanning was er al een paar weken uit. Met één punt voorsprong op Loppersum, zelfs twee op Zuidhorn en ook nog eens een tegenstander die al uitgespeeld was en heel wilde blijven voor de nacompetitie een week later was er geen vuiltje aan de lucht voor LTC. Temeer omdat er in de afgelopen maanden nauwelijks punten waren gemorst. Het was duidelijk wie er kampioen zou worden. Loppersum en Zuidhorn speelden nog om de tweede plek die hooguit tot een iets beter uitgangspunt bij de nacompetitie zou leiden, namelijk de eerste wedstrijd thuis. Niets meer, niets minder.
Ondertussen weten we beter! De vooral jonge mannen van scheidend trainer Kees Bouma lieten Loppersum alle hoeken van het veld zien in een perfecte galavoorstelling. Dat alleen al was smullen voor die grote schare trouwe supporters. Dit jaar zo vaak in de meerderheid, zelfs in uitwedstrijden. Uiteindelijk was de 6-0 slechts een zwakke afspiegeling van de krachtsverhoudingen. Een fantastische afsluiting, die luisterend naar de vele ‘kenners’ tot een prachtige tweede plek in de nacompetitie zou leiden.
De werkelijkheid werd anders! Halverwege de eerste helft gonsde het door de rijen aan de kant: LTC stond voor: 0-1. Berusting, maar na een paar minuten was er weer reuring. Ellebogen stootten elkaar aan, vuisten werden gebald. Die 0-1 bleek fake-nieuws. Het was net andersom: het onverslaanbare LTC stond met 1-0 achter.
Zou het dan toch?
Het kan toch niet waar zijn?
Natuurlijk kan het niet!
Zo'n ploeg laat het echt niet liggen.
Die zetten het zo weer recht.
Het werd rust. Op het scorebord een 3-0 voorsprong. Super natuurlijk, maar de gesprekken bij de koffie gingen ook over die andere wedstrijd en natuurlijk over Ajax, als bewijs dat je nooit te vroeg moet juichen. De tweede helft begon en Zuidhorn bleef 'gewoon' de sterren van de hemel spelen. Oogstrelende combinaties, een regen aan kansen en fantastische doelpunten. Maar ook de ontreddering bij de rood-blauwen. Stonden die echt op de tweede plaats? De meesten langs de kant hadden een lijntje naar Haren gevonden. Hier en daar zag je die ‘lijntjes’: Een poppetje met een telefoon aan het oor en een kluitje mensen er omheen. Allemaal de blik op het veld om niks van het gala te missen. De gedachten ergens anders.
En dan ineens: nee hè! Halverwege de tweede helft was het dan zover, de 1-1. 't Kwam live uit Haren. Van meerdere, betrouwbare bronnen. Geen ontkomen aan! Uit de rijen langs de kant werd er weer volop gereageerd. “Zie je wel, het was ook te mooi om waar te zijn. Die tweede plek is ook super met deze jonge ploeg. Doe die telefoon maar uit, ’t wordt toch niks meer. De focus dan maar op volgende week. Gelukkig, het ‘lege-zaterdag-syndroom’ nog drie zaterdagen uitgesteld. Die wedstrijden tegen Aduard, Stadspark en vooral thuis tegen Glimmen, toen hebben 'ze' het laten liggen: 3-1 voor en dan nog gelijkspelen…”
Ik stond daar met de camera in de hand en wist het ook wel zeker. Dit was het hoogst haalbare en dat flikten ze toch maar. Prachtige tweede plaats in een sterke competitie. Gepaste trots.
Het werd toch nog gekker! Het eindsignaal: 6-0 gewonnen. Beetje verdwaasd werden handen geschud, want in Haren stond nog steeds die 1 tegen 1 op het bord. Oud-aanvoerder Laurens Bloem verplaatste zich van naast de dug-out naar in de dug-out. Hij bleef doen wat hij al 30 minuten deed: met de telefoon aan het oor verslag doen van de wedstrijd in Haren. Ze waren daar later begonnen en hadden nog zeker vijf minuten speeltijd. Als door een magneet aangetrokken verplaatsten alle spelers en begeleiders zich naar die dug-out. Supporters bleven staan waar ze stonden. Kluitjes rond informanten. Scheidend scheidsrechter Tonny Walters stond moederziel alleen op de middenstip. Realiserend dat zijn afscheid nog even op zich moest laten wachten. Een serene rust nam bezit van veld 2. Geen vertrouwd voetballawaai, maar stilte. Een berustende stilte. Wanneer in deze vijf minuten zou het onvermijdelijke doelpunt van LTC vallen? Dat Laurens Bloem, de fantastische aanvoerder die Zuidhorn naar meerdere promoties en een kampioenschap leidde, de boodschapper van dat slechte nieuws zou worden was een wrange bijkomstigheid.
Toen kropen de minuten weg
Seconde voor seconde
Tergend langzaam
Was het niet allang tijd?
Vijf minuten duurt lang, driehonderd hele seconden nog langer
Spieren spanden zich steeds meer, hoofden werden gedraaid
Waarom zei Laurens niets?
Toch wel: een grote kans voor LTC, maar de keeper van Be Quick kon redden, pffff…
Hoe lang nog?
De tijd bestond niet meer
Die stond voor altijd stil
Er was geen einde meer…
Tot ik het zag: een flits in de ogen van Laurens. Hij sprong op, zei iets, maar dat hoorde niemand meer. Het was duidelijk, ongelofelijk. Wat niet kon, kon toch! Wat onmogelijk leek, was werkelijkheid. Als er ergens nog eens een voorbeeld gegeven moet worden van wat 'ontlading' is draaien ze het filmpje nog maar eens af van die vijf minuten die er toen volgde. Die tweede vijf minuten, na die eerste. Mijn eerste foto's zijn allemaal mislukt. En ik stond nog wel startklaar: instellingen goed, scherpstelling OK, En ik heb op het knopje gedrukt, maar ze zijn allemaal bewogen. Het kan me niks schelen. Bij zoiets unieks horen trillende handjes, geschreeuw en veel gespring. Weer vijf minuten. Ik zal ze beiden nooit vergeten. Die eerste niet en die tweede al helemaal niet.
Wat een afscheid voor Kees Bouma. De man die het als trainer en vooral als mens zo verdiend heeft in het voetbal. Als er iemand zo’n afscheid gegund wordt is het Kees. En wat een kampioenschap voor het nog zo jonge team dat na degradatie een jaar eerder het gewoon doet. En tot slot wat een apotheose voor de vv Zuidhorn. De derde klasse was best mooi, de tweede is een veel mooiere uitdaging..... Iedereen veel plezier alvast!
Dan tot slot, want het is even zomervakantie voor de Balcontact, iedereen dank voor het prachtige voetbalseizoen dat we hebben gehad als voetbalclub. Natuurlijk niet alleen op grond van de hierboven beschreven prestaties van ons eerste elftal, maar door alle kampioenen die we als club hebben. Bij de senioren, maar vooral bij de jeugd. Elke zaterdag de voetbalschoenen en de voetbalkleding aan om het spelletje weer te spelen. Soms word je dan echt kampioen, maar heel vaak lukt dat (net) niet. Gelukkig gaat het daar niet helemaal om. Waar het echt om gaat, is dat je het met plezier doet. Lekker voetballen of ernaar kijken als moeder, vader, trainer, coach, enzovoort. Iedereen ook hiermee alvast veel plezier in seizoen 2019-2020.
Een goede zomervakantie toegewenst,
Arend Jan Zwarteveen
